Zo ook afgelopen zaterdag:
Per trein - de fiets mee - naar Amsterdam en dan al peddelend naar Marken,
met de boot naar Volendam en in Purmerend weer op de trein.
Van te voren had hij uitgedokterd,
dat we de heen- en terugreis maar twee keer hoefden over te stappen.
Met een beetje spanning, stonden we te wachten op de trein, want stel je eens voor,
dat het voorportaal, waar je met je fiets mag bivakkeren al vol is.
Maar nee, we troffen het.
Een vader met twee kids, met vier vouwfietsen, moest wel inschikken,
maar die zouden bij het volgende station al weer uitstappen.
En onze overstap was pas in Lelystad. Maar de omroeper van de trein gooide roet in het eten
door te melden, dat ons treinstel werd afgekoppeld in Zwolle.
door te melden, dat ons treinstel werd afgekoppeld in Zwolle.
Dus in Zwolle de fietsen uit de trein en 30 meter verder de handel er weer in.
Dit gesjouw met de fietsen herhaalde zich ook in Lelystad.
In Amsterdam was het lastig de fietsen uit de trein te krijgen,
want ongedurige, binnenkomende passagiers belemmerden de uitgang.
Daarna kon ons fietstripje beginnen: via het IJpond langs leuke paadjes, dijken en zicht op het Markermeer, belanden we al peddelend en genietend in Marken.
Na het veertochtje en Volendam, het station in Purmerend opgezocht, waar het boemeltreintje,
alsof het was afgesproken, net arriveerde.
De treinbestuurder stapte uit en hielp mee (heus waar!) mijn fiets in de trein te krijgen.
En passant vroeg mijn wederhelft of de trein afreisde naar Schiphol, waarop de galante bestuurder ontkennend reageerde. Oorzaak, een brandmelding in de Schipholtunnel.
Er zat niets anders op, dan in Zaandam uit te stappen
en onze tweewielers weer uit en in de volgende trein te slepen.
Aangekomen in Amsterdam, op naar de trein naar het noorden.
In de lift naar het perron was het een heel gewurm om mijn eega's fiets
in een kleine lift te manoeuvreren.
Mijn fiets kon er helemaal niet meer naast en daarom stelde ik mijn man gerust met de woorden,
dat ik met de volgende "lichting" zou komen.
Een heel gedoe, want een klein stukje achterwiel bleef maar voor
het bewegingsoog, hoe ik ook mijn best deed, mijn fiets naar voren te krijgen.
Tot overmaat van ramp, kreeg ik plotsklaps bezoek van een Engelsman met een racefiets,
die mompelde dat hij de volgende trein mòest halen en zijn rijwiel naast mij,
RECHT OMHOOG
in de te krappe lift zette. Ook nu ging de deur van de lift niet dicht.
Tuurlijk niet, want mijn fiets was de oorzaak, dat die deur zijn werk niet kon doen.
't Ja, wat doe je dan?
Uitstappen!!! Maar met nog wel, de Engelsman op het hart te drukken, dat hij
had to tell aan mijn husband, dat ik comming was.
Gelukkig, duurde het mijn man te lang en kwam hij via de trap naar boven.
En via de steile trap en een grote lift, kwamen we op perron 10 aan.
Daar kregen we te horen, dat onze trein op een ander perron vertrekken zou.
Dus de handel weer in de grote èn kleine lift, deze keer op aanraden van mijn slimme lief,
de fiets achterste voren erin.
Mijn wederhelft hees zijn fiets weer in de volgende trein, toen het fluitje van de conducteur klonk
en ik ontdekte, dat er geen plaats meer was, voor mijn fiets.
"Ik ga wel in de volgende", riep ik mijn ega toe, maar hij hees mijn fiets al in de trein èn mij erbij.
De deuren gingen dicht, maar au!! mijn voeten zaten er tussen.
Gelukkig reageerde mijn man alert en trok met beide handen de deuren weer open.
Uiteindelijk zijn we thuisgekomen met nog een keertje uit en in te stappen
met onze 'snelle" fietsen.
En die haastige Engelsman?
Die klampt vast nog elke man aan, om te vertellen dat zijn vrouw eraan komt.
Dit gesjouw met de fietsen herhaalde zich ook in Lelystad.
In Amsterdam was het lastig de fietsen uit de trein te krijgen,
want ongedurige, binnenkomende passagiers belemmerden de uitgang.
Daarna kon ons fietstripje beginnen: via het IJpond langs leuke paadjes, dijken en zicht op het Markermeer, belanden we al peddelend en genietend in Marken.
alsof het was afgesproken, net arriveerde.
De treinbestuurder stapte uit en hielp mee (heus waar!) mijn fiets in de trein te krijgen.
En passant vroeg mijn wederhelft of de trein afreisde naar Schiphol, waarop de galante bestuurder ontkennend reageerde. Oorzaak, een brandmelding in de Schipholtunnel.
Er zat niets anders op, dan in Zaandam uit te stappen
en onze tweewielers weer uit en in de volgende trein te slepen.
Aangekomen in Amsterdam, op naar de trein naar het noorden.
In de lift naar het perron was het een heel gewurm om mijn eega's fiets
in een kleine lift te manoeuvreren.
Mijn fiets kon er helemaal niet meer naast en daarom stelde ik mijn man gerust met de woorden,
dat ik met de volgende "lichting" zou komen.
Een heel gedoe, want een klein stukje achterwiel bleef maar voor
het bewegingsoog, hoe ik ook mijn best deed, mijn fiets naar voren te krijgen.
Tot overmaat van ramp, kreeg ik plotsklaps bezoek van een Engelsman met een racefiets,
die mompelde dat hij de volgende trein mòest halen en zijn rijwiel naast mij,
RECHT OMHOOG
in de te krappe lift zette. Ook nu ging de deur van de lift niet dicht.
Tuurlijk niet, want mijn fiets was de oorzaak, dat die deur zijn werk niet kon doen.
't Ja, wat doe je dan?
Uitstappen!!! Maar met nog wel, de Engelsman op het hart te drukken, dat hij
had to tell aan mijn husband, dat ik comming was.
Gelukkig, duurde het mijn man te lang en kwam hij via de trap naar boven.
En via de steile trap en een grote lift, kwamen we op perron 10 aan.
Daar kregen we te horen, dat onze trein op een ander perron vertrekken zou.
Dus de handel weer in de grote èn kleine lift, deze keer op aanraden van mijn slimme lief,
de fiets achterste voren erin.
Mijn wederhelft hees zijn fiets weer in de volgende trein, toen het fluitje van de conducteur klonk
en ik ontdekte, dat er geen plaats meer was, voor mijn fiets.
"Ik ga wel in de volgende", riep ik mijn ega toe, maar hij hees mijn fiets al in de trein èn mij erbij.
De deuren gingen dicht, maar au!! mijn voeten zaten er tussen.
Gelukkig reageerde mijn man alert en trok met beide handen de deuren weer open.
Uiteindelijk zijn we thuisgekomen met nog een keertje uit en in te stappen
met onze 'snelle" fietsen.
En die haastige Engelsman?
Die klampt vast nog elke man aan, om te vertellen dat zijn vrouw eraan komt.
Wat een kostelijk verhaal met dat gedoe van fietsen in en uit de trein.
BeantwoordenVerwijderenDe mede passagiers moeten wel gedacht hebben dat dit wonderlijke gedoe één of andere klucht moest voorstellen.
Die Engelsman heeft bij thuiskomst vast en zeker dit gebeuren doorgegeven aan de plaatselijke krant onder de rubriek `Gehoord en Gezien.`
Rindert en Anneke
p.s fijn dat we mee mogen genieten van jullie avontuurlijke reisjes.