Zaterdag 25 mei, vertrokken we met goede moed richting Bath, (niet giga ver van Bristol),
maar omdat mijn interesse niet zo in die oudheid ligt, zijn we i.p.v. naar het noorden van het zuiden van Engeland, naar het zuiden getuft. (mooie zin. :;-) )
Overigens wel jammer, want het Engelse zonnetje scheen de hele dag uitbundig,
Gelukkig vergoedde de mooie camping Highlands End in Eype, weer veel,
want we hadden een prachtig uitzicht op de onderliggende zee.(Het Kanaal)
Helaas konden we hier i.v.m. bank holidays, maar een nachtje blijven.
Langs de steile paden naar het strand.
Nu weet ik, waarom het Engelse gras in mijn tuin het niet doet.
Het verlangt naar de zilte lucht van de Engelse kust.
Zondag voor de verandering maar weer eens naar de Noordkust
(van Somerset) Camping in het leuke stadje Porlock met de geurende rozen.
. Overal rose, witte en rode pluimvormige bloemen in de bermen.
De naam van die kleurrijke bloem, moet ik nog opzoeken,
maar ik heb al wandelend richting de zee,
een kleurig boeketje verzameld.
's Avonds bemerkte ik opeens een vieze stinkvoeten geur. Klaas is degene, die soms ook niet geheel vrij is van die lucht, werd natuurlijk van die zweetkakkerslucht beschuldigd.
Maar toen Klaas onder de douche stond, kwam ik er achter,
dat die mooie, kleurrijke bloemen de èchte daders waren.;-
De volgende dag naar Porlock-Weir( Bristol Kanaal - Atlantische Zee) gewandeld.
Nou ja, het was meer klimmen, zo steil hadden we het niet verwacht.
Onze beenspieren zijn zodoende flink getraind.
Maar wat een leuke paadjes, omringd met bomen, rododendrons, varens en grassen.
Het gehuchtje bestaat uit cottages met strodaken en de pizza is daar heel bijzonder. ;-)
Wat een pret aan zee voor de kids: Krabbetjes vangen!
Deze zeester is voor Vivian voor haar project op school.
Zelfs tussen de stenen aan het strand, bloeien de Stinksokkenbloemen uitbundig!!!
Dinsdag 28 mei vertrek uit Porlock over Porlock Hill.
Met een stijgingspercentage van 25 % is dit een van de steilste wegen van Engeland.
Tachtig km westwaarts naar Bude, via het district Devon naar Cornwall.
Door het Exmoor, National Park. Het landschap is hier prachtig groen.
Ik kon het niet laten om dit leuke veulen en moeder te kieken.
Onderweg hebben we getreind in Lynmouth met een bijzondere Cliffrailway treintje.
Het bijzondere is, dat er twee treinen zijn, de bovenste trein heeft een gevulde watertank, die
de onderste trein, als de rem wordt losgelaten naar boven trekt, zodat de bovenste naar beneden gaat.
En zo sta je dan in een andere stad: Lynton.
Als je dan toch in de buurt bent, dan moet je het vissersdorpje,
annex cliffendorp Clovelly (Devon ) ook bekijken.
Het enige straatje is bestraat met cobbles, ronde keien..
Ontzettend, zo steil ga je naar beneden. Met regen, lijkt het mij een hachelijke onderneming.
De haven is uit de 14 de eeuw, zo ook als de meeste cottages.
De bewoners vervoeren hun spulletjes op sleetjes en met ezels.
Een bewoonster van Clovelly gaf vriendelijk toestemming om een foto van haar
èn haar boodschappenslee te maken.
Kevin, voor jou is hier ook nog werk te doen:
Voor het LIFEBOAT HOUSE zochten ze nog energieke mannen.
Vandaag dinsdag 28 mei, zijn we weer uit Bude vertrokken.
Gisteren kregen we een SeaSite plek op de camping toegewezen.
Helaas was de zee ver te zoeken. ;-)
Vanwege de bank holidays, konden we maar één nachtje blijven.
Dit heeft ons overigens niet gestoord.
Wel nog een race op de fiets naar Bude gemaakt. Niet racen, maar remmen!!
En terug?? We hebben een e-bike! Want anders waren we nu nog onderweg. ;-)
Woensdag voor de verandering, maar weer eens naar de zuidkant van Cornwall.
Deze keer voor het eerst regen en mist.
Daarom Morrissen en Lidl maar bezocht voor wat inkopen.
Gelukkig, was de mist opgetrokken en kwamen we op de uitgekozen camping aan.
De vriendelijke eigenaresse, verwees ons naar de camping van haar broer,
een mile verderop,want haar camping was geheel bezet.
Dat we nog wel naar Engeland durfden te komen, zo verwelkomde deze man ons.
Hij was niet blij met de komende Brexit. Er kwamen bijna geen Europeanen meer op zijn camping.
Als je Engeland bezoekt kun je niet terug komen, als je geen tuin hebt bezocht.
Gelukkig was per fiets De Lost Gardens of Heligan in de buurt.
Wel weer up en down the hill.
Maar heel bijzonder.
Een 400 jaar oude, giga, grote tuin, die na verval eind vorige eeuw,
mede door een Nederlander weer geheel hersteld is.
Voor jong en oud leuk!
Het strand van Pentewan
Klaas wilde graag Fish and Chips, maar geen tentje te vinden,
daarom maar een Nederlandse versie gemaakt
